‘Wat de mensen tegenwoordig allemaal niet weggooien,’ mompelt Koos.
Zijn knieën kraken wanneer hij op zijn hurken zakt om het korstje brood van straat te pakken. Met zijn groezelige vingers veegt hij wat zand van het achteloos weggegooide brood.
‘Korstjes zijn ook brood,’ zei zijn moeder vroeger altijd en gelijk had ze.
De eenden is hij mooi voor vandaag, deze keer is het eten voor hem. Hij scheurt het reepje brood doormidden en geeft de helft aan Robbie, zijn oude herdershond, die het in één hap verorbert.
Lachend eet Koos het korstje met kleine hapjes op. Het is nog vers en smaakt heerlijk, al is het wel zo op. Toch is hij blij en tevreden.
Op straat
Sinds zijn vrouw een paar jaar geleden overleed, leeft hij op straat. Het werd hem te stil in huis en de muren kwamen op hem af. Op een dag pakte hij zijn hond en vertrok, zomaar. Als het koud is, slaapt hij bij de opvang en daar krijgt hij ook koffie en warme soep.
Hij vindt het prima zo. Niemand die aan zijn kop zeurt en als hij gezelschap wil, dan is dat er altijd wel. Het gaat regenen. Hij zet zijn capuchon op en wandelt verder met zijn hond. Opeens valt zijn oog op iets langs de kant.
Feestmaal
‘Het is een feestdag vandaag,’ zegt hij tegen de hond en vist een zakje met twee boterhammen uit het gras.
Met grote ogen maakt hij het open en ruikt aan het brood. Leverworst en pindakaas. Hij verdeelt het eerlijk en onder een boom smikkelen ze allebei van deze traktatie.
‘Het leven is goed, Robbie. Het leven is prima.’
De oude hond schurkt met zijn kop tegen de hand van de man en likt er een laatste restje leverworst af.
Schrijfbeweging
Veertig dagen achter elkaar, elke dag een wandeling, een foto en een kort verhaaltje daarbij. Een overzicht van alle dagen staat hier.
Volg me ook op Instagram en Facebook en bekijk meer foto’s van mijn avonturen.
Zelf ook een verhaal schrijven?
Download het e-book en ga gelijk aan de slag met de handige tips.
