‘Hup, hup, met die loopbeentjes,’ roept Evy in mijn oortjes als ik de hardloop app op mijn telefoon start. Drie keer in de week ga ik een halfuurtje hardlopen.
De avond van tevoren leg ik mijn kleding alvast klaar. Geen smoesjes, geen uitstelgedrag, gewoon mijn schoenen aan en gaan. Ik heb een muzieklijst op Spotify met liedjes in mijn ideale looptempo.
Tijdens het lopen heb ik een stemmetje in mijn hoofd. Dat zegt vooral in de eerste vijf minuten dat ik niet goed bij mijn hoofd ben. En of ik wel doorheb hoe zwaar mijn benen aanvoelen. Dat het vandaag echt niet gaat, dat het zwaarder is dan andere dagen.
Schouderklopjes
Maar dan dient Evy zich aan. Ze moedigt me met haar Vlaamse tongval vriendelijk aan en vertelt me dat ik al vijf minuten loop. Dat is goe bezig ben en dat ze fier op me is. Veel meer aanmoediging heb ik niet nodig. Om de vijf minuten krijg ik een schouderklopje.
Naarmate de minuten voorbijvliegen en de kilometers achter me liggen, gaat het lopen op de automatische piloot. Mijn hoofd wordt rustig van de cadans van het lopen. Ik geniet van het water, het groen en de verschillende soorten wolken. Ik denk aan mijn kinderboeken en de verhalen die nog liggen te wachten.
‘Elke stap is er eentje dichter bij je einddoel,’ vertrouwt Evy me toe via mijn oortjes.
‘Zo is dat,’ zeg ik hardop.
Het is precies zo met het schrijven van een boek of levensverhaal. Tegen mijn schrijfcoachklanten zeg ik dat ook. Elk woord is er eentje op weg naar het complete verhaal.
Happy dance
Tegen de tijd dat het mopperstemmetje zich weer aandient, ben ik weer thuis. Binnen plof ik op de bank. Dan klinkt er een pingeltje uit mijn telefoon. Een beloning van Evy, ik heb al honderd keer een hardlooprondje gedaan. Time for a little happy dance. Met mijn loopbeentjes.


Schrijfbeweging
Veertig dagen achter elkaar, elke dag een wandeling, een foto en een kort verhaaltje daarbij. Een overzicht van alle dagen staat hier.
Volg me ook op Instagram en Facebook en bekijk meer foto’s van mijn avonturen.