Ze weet al direct na zijn geboorte dat haar zoon anders is, hij huilt veel en is geen vrolijke baby. Op zijn zevende zegt hij voor het eerst dat hij dood wil. Zijn leven is een ongelukkig leven, haar leven bestaat uit zorgen voor en zorgen om haar zoon Eelco. Twee jaar geleden overlijdt hij op 38-jarige leeftijd, op zijn manier: waardig. Monique is tot op het laatste moment bij haar zoon. ’t Is goed zo.
’t Is goed zo
De mail van Yvette met de vraag om gespreksleider te zijn na afloop van deze documentaire komt onverwacht. Na even aarzelen, zeg ik ja. Het past bij wie ik ben, wat ik doe en waar ik voor sta. Door de vele interviews die ik deed, verhalen die ik hoorde en opschreef heb ik geleerd om zoveel mogelijk zonder oordeel te luisteren, zonder vooroordeel vragen te stellen en met een neutrale pen te schrijven. Luisteren en kijken. Vragen waar nodig, maar vooral luisteren.
Loslaten uit liefde
Moeder Monique de Gooijer en documentairemaker Jesse van Venrooij spreek ik kort van tevoren. “Ze mogen me alles vragen,” zegt Monique. “Ik wil dat het bespreekbaar wordt, dat het gesprek over psychisch ondraaglijk lijden gevoerd wordt.” Ze staat naast een stapel boeken met de blogs van Eelco en een dvd van de film. Mijn moederhart doet pijn. Hoe moet het zijn voor haar? Wat doet het met je om je kind 38 jaar te zien worstelen met zichzelf, met het leven. Ze is duidelijk op een missie en ik heb respect voor haar. Loslaten uit liefde.
De film begint en het is stil in de zaal. De film heb ik al twee keer bekeken, de blogs van Eelco gelezen en me verdiept in verschillende standpunten over euthanasie als uitzonderlijke oplossing bij psychisch ondraaglijk lijden. Ik ben goed voorbereid.
Stilte
Als de film is afgelopen is het even stil in de zaal. Geen ongemakkelijke stilte, maar eentje van bezinning en respect. Het nagesprek is goed, er zijn vragen en antwoorden. De laatste boodschap van Monique voor de aanwezigen is: Blijf in gesprek, blijf in contact als iemand psychisch lijdt. Laat merken dat je er bent al weet je niet wat te zeggen. Soms is een arm om een schouder al genoeg.
Film en boek – ’t Is goed zo
De film moet u zelf bekijken. De rust, acceptatie, verdriet en liefde voor elkaar, het gezin en de vriendin van Eelco zijn voelbaar. Als toeschouwer zie je maar een klein stukje en ik besef dat die 38 jaar niet vast te leggen zijn. De blogs op broedplaatsz.nl (gebundeld in het boek) geven wat meer duidelijkheid over het waarom. Op de ochtend van zijn laatste dag schrijft Eelco: ‘Vandaag gaat een mooie dag worden. Een dag die ik in alle rust met vrienden en familie wil delen. Stilstaan bij wat gaat komen, stilstaan bij wat is geweest. Het is goed zo, het is mooi.’
Luisteren
Het is een bijzondere avond en ik ben dankbaar dat ik hier deel van mag uitmaken. In een wereld vol verwijten, oordelen en kilheid vind ik hier respect, openheid en warmte. Alles heeft een verhaal, iedereen heeft een verhaal. Laten we stil zijn en luisteren naar elkaar.
Met dank aan Yvette van Dorp – Monuta Puravida, Monique de Gooijer en Jesse van Venrooij.
Heb je hulp nodig of maak je je bezorgd om iemand anders? Bel de hulplijn zelfmoordpreventie tel 0900-0113.
Meer informatie
Heb je een vraag over het schrijven van levensverhalen of herinneringsboekjes of over het schrijven in het algemeen? Kijk dan hier of neem contact op.
