Een onverwacht liefdesgedicht

“Je bent een bloem die mijn kamer in bloeit…” Ontroerd ben ik door deze woorden geschreven door mijn vader aan mijn moeder. Een prachtig gedicht vol liefde. Mijn moeder vond het deze week toen ze spullen van mijn vader aan het opruimen was. Mijn vader schreef meer gedichten en een aantal jaren geleden verscheen zijn dichtbundel Vierstromenland. Maar dit liefdesgedicht is heel bijzonder en het voelt als een schat in mijn handen.

Het papier is net zo oud als ik zelf. Mijn moeder was in verwachting van mij. Ik denk dat hij het in een opwelling schreef. Ze stond in de deuropening, hij zag haar en werd vervuld met liefde. Hij schreef nooit persoonlijke gedichten of verhalen. Juist daarom is dit gedicht zo bijzonder. Ik mis hem en ben blij dat ik er voor hem kon zijn toen hij ziek was. Het heeft de band hechter gemaakt en ik zag steeds meer de man die hij eigenlijk was. De voordelen van mantelzorgen wat mij betreft.

Een levende herinnering

Je gevoelens opschrijven, je ervaringen vastleggen met foto’s en woorden. Voor mij is het heel bijzonder en het houdt de herinnering zo levend. Zeker nu hij er niet meer is. Je eigen levensverhaal lijkt misschien heel gewoon en zeker niet bijzonder. Voor de mensen om je heen is het dat wel kan ik uit ervaring vertellen. Ook voor jezelf is het goed om je gedachten op te schrijven, bijzondere momenten in woorden te vatten. Of het nu mooie of juist hele moeilijke momenten zijn.

Een mooi geschenk

Nog steeds ben ik bezig met het verhaal van Joop, hij had heel veel te vertellen. Het is een uitdaging om alle gesprekken terug te luisteren, uit te werken en er orde in te brengen. Ik kijk er nu al naar uit om de verhalen en foto’s zo mooi mogelijk in een boek te verwerken. Zo heeft de familie een aandenken en kunnen ze terug kijken en lezen. Schaterlachen om de grappige anekdotes, een traantje laten om de dierbare herinneringen. Wat een mooi geschenk kan ik ze geven.

Mijn geschenk is vandaag het liefdesgedicht van mijn vader. Ik kijk ernaar en knipoog even naar boven. Hij wist niet dat ik een meisje zou zijn en nu zo zou lijken om mijn moeder toen ze jong was. Het gedicht is te persoonlijk om te delen en dat hoeft ook niet. Het einde is mooi: “Ik kijk van je ogen naar je schoot en weet: je evenbeeld zal spoedig komen.” Mooi, de liefde!

Kijk hier voor meer informatie over “Jouw leven”

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *