Acht jaar was ie toen zijn moeder er weer eens drie weken vandoor ging en hem alleen thuis achter liet. Zwaar verslaafd was ze. Hij bleef alleen thuis en deed er alles aan om niets aan de buitenwereld te laten merken. Hij leefde van water uit de kraan, ging gewoon naar school en deed alsof er niets aan de hand was. Als school belde voor een afspraak met zijn moeder, zei hij dat ze niet aan de telefoon kon komen.
Tot het moment dat het niet meer ging en de alarmbellen gingen rinkelen. Toen gebeurde waar hij bang voor was en werd hij uit huis geplaatst. Zijn leven ging verder in het internaat. Het ging niet goed met hem, hij raakte zelf verslaafd en het ging bergafwaarts met hem.
Verhalen en portretten
Samen met een Martine Sollie,fotografe, maak ik portretten van zo’n 15 cliënten van het Leger des Heils. Het wordt een boekje met positieve verhalen van mensen die de grip op hun leven terugpakken en nu op weg zijn naar een nieuwe toekomst. Dat doen ze met hulp van bevlogen medewerkers van het Leger des Heils. De gesprekken maken diepe indruk op ons en zeker het verhaal van Percy. De jongen die geen kind kon zijn.
Hij is inmiddels 31. Een jongen nog, met de levenservaring van een man. Een paar prachtige stralende ogen kijken ons verlegen aan terwijl hij zijn verhaal vertelt. De loyaliteit naar zijn moeder toe is zo mooi. Geen wrok of boosheid naar haar toe. Over zijn oma, die hem voor de deur liet staan toen hij op straat leefde en om een boterham vroeg, is hij minder te spreken. Hij zorgde dat zijn broertje en zijn moeder vorig jaar weer in contact kwamen met elkaar. Zijn blik verandert als hij zijn bezorgdheid uit om de gezondheid van zijn chronisch zieke moeder.
Hij is gedreven om zijn leven weer op de rails te krijgen, de halve marathon wil hij gaan lopen. Hij gaat elke week naar de opvang om daar anderen te motiveren om te gaan sporten. Steeds voor anderen zorgen, steeds met anderen bezig. De wereld zou hij op zijn schouders willen nemen, zorgen dat iedereen het goed heeft.
Jonge mantelzorger
En ik? Mijn moederhart vult zich en ik gun hem de liefde die hij tekort kwam. Iemand die voor hem zorgt. Ik wens dat hij dat kind kan zijn. Deze jongen, deze man, een mantelzorger vanaf zijn geboorte haast. Op het verkeerde pad gekomen en wat is het makkelijk oordelen vanaf de zijlijn. Verlegen gaat hij op de foto, het zweet op zijn voorhoofd.
Ik voel me dankbaar dat ik dit werk mag doen, dat ik zijn verhaal mag horen en opschrijven. Ik voel mijn missie sterker dan ooit: Ieder mens heeft een verhaal, ieder mens verdient het om te schitteren.
De wens van Percy
“Ik wil gewoon leven in plaats van overleven.”
Wat gun ik het hem, wat hoop ik dat het hem lukt. Net zoals de andere mooie en dappere mensen die we mogen laten schitteren.
Mag ik jou ook laten stralen? Wil je het verhaal van jezelf of je organisatie vertellen? Wil je meer informatie over hoe ik jou of je organisatie daarbij kan helpen?
Stuur me gewoon even een bericht!