De doffe blauwe ogen kijken vermoeid in de donkerbruine ogen. De gebroken stem: “Het gaat wel hard nu hè?” De snik, de omhelzing en het innig vasthouden van elkaar. Ik kijk ernaar en stik bijna in mijn ingehouden tranen. Wat valt er te zeggen?
We zijn met zijn drieën, de vader, de moeder en de dochter. Langzaam begint de vijand het gevecht over te nemen. Hoe lang en hoe pijnlijk deze strijd nog gaat worden weten we niet, maar we weten zonder iets te zeggen dat er geen weg meer terug is. En ik zie de liefde tussen de twee, het verdriet en de angst voor de reis die komt. Het eindpunt is duidelijk voor ze en dat vertrouwen en geloof is ontzagwekkend. Wat een respect heb ik voor deze twee bijzondere mensen.
Zomaar een stukje uit een blog dat ik vorig jaar schreef over mijn terminaal zieke vader en mijn dappere mantelzorgende moeder. Zelf heb ik geprobeerd zo goed en vaak mogelijk te zorgen voor beiden.
Mantelzorger
Ik heb respect voor mantelzorgers, jong en oud. Dit jaar mocht ik de teksten voor de website van Mantelzorg Midden Delfland schrijven. Het trof me hoeveel jonge mantelzorgers er zijn. Kinderen vaak nog, die voor hun ouders, broer of zus mede zorgen. Het is vanzelfsprekend om te zorgen voor je naaste en het geeft veel voldoening. Natuurlijk is het soms zwaar en moet je goed opletten dat je de balans bewaart. Maar er zijn ook zoveel mooie en waardevolle momenten.
Verhalen vertellen
Het is goed om, als mantelzorger, je verhaal op te schrijven. Voor jezelf, als herinnering, of om te delen met bijvoorbeeld familie. Verhalen vertellen, elke dag een mooi moment vastleggen, herinneringen opschrijven. Het raakt me, ik hou van de verhalen van mensen. Heel blij ben ik dat ik tijdens de dag van de Mantelzorg in Midden Delfland op 7 november een groot deel van het programma mag verzorgen. Vertellen over verhalen. Verhalen vertellen.
Ik verf de haren van mijn moeder en ze geniet en ontspant. Ik masseer haar kleine hoofdje. Mijn lieve dappere moedige moedertje. Zachtjes wrijf ik over de steeds pijnlijker wordende rug van mijn vader, ik dek hem toe als hij weer wil liggen. “Ik ben zo moe”, zegt hij en verontschuldigt zich. Wat zou ik graag naast hem willen gaan liggen maar hij heeft teveel pijn.
(Mijn vader Gijsbert Hamoen overleed op 29 juni 2013. Zelf heeft hij prachtige gedichten en verhalen achter gelaten. Hij is dan ook mijn voorbeeld)