Vierstromenland – dichtbundel

Gijsbert Hamoen (1932 – 2013) is de auteur van de bijzondere dichtbundel ‘Vierstromenland’. Gedichten over het land, de rivieren, dood en leven.

(1 klantbeoordeling)

9.50

Gijsbert Hamoen (1932 – 2013) is de auteur van de bijzondere dichtbundel ‘Vierstromenland’. Gedichten over het land, de rivieren, dood en leven.

Beschrijving

Gijsbert Hamoen (1932 – 2013), auteur van de dichtbundel Vierstromenland, groeide op in de Rijnstreek. Hij studeerde aan de RU te Utrecht theologie en Semitische talen. Hij werkte in Berlijn als predikant voor buitengewone werkzaamheden (vluchtelingenwerk), en woonde en werkte achtereenvolgens in de Alblasserwaard (Oud-Alblas), Tielerwaard (Meteren en Est), Land van Heusden en Altena (Heusden), het Westland (’s Gravenzande) en het Sticht (De Meern). Hij publiceerde gedichten en artikelen over plaatselijke en regionale kerkgeschiedenis in verschillende tijdschriften.

Vierstromenland

‘Zoals het paradijs is omstroomd door vier rivieren beleef ik het land tussen de rivieren. Vierstromenland, gevonden, verloren, en toch beloofd.’

Meer informatie over de dichtbundel en achtergronden hierbij vindt u op de website van Vierstromenland.
Auteur: Gijsbert Hamoen

Omslagontwerp en vormgeving: Firstcontact, Goudriaan

Druk: De Groot Drukkerij bv, Goudriaan

Foto’s op omslag: Tim Hamoen

ISBN 978-94-6190-711-0

Aantal pagina’s 126

Eén gedachte over “Vierstromenland – dichtbundel”

  1. Over: Vierstromenland, gedichtenbundel door Gijsbert Hamoen, uitgegeven in 2011

    Deze bundel ziet er uiterlijk verzorgd uit. Hetzelfde geldt voor de inhoud.

    De dichter is trefzeker in het gebruik van de Nederlandse taal; hij heeft weinig woorden nodig om zijn waarnemingen en gedachten over te brengen.

    Zo vaak ik een kerk vond,
    heb ik er gewoond,
    dicht bij het woord,
    dicht bij de graven.

    Staande in de lichtval
    van de ramen
    heb ik de stilte gehoord,
    de woorden gestreeld,
    de psalmen gedronken.

    ……

    Dit is een persoonlijk getuigenis van Gijsbert Hamoen (1932-2013), die Nederlands-hervormd predikant was en gediend heeft in zes verschillende plaatsen. De eerste, nog in zijn studietijd, was Berlijn. Daarna heeft hij gediend in Oud-Alblas, Meteren, Heusden, ’s-Gravenzande en De Meern. In bovenstaand gedicht vertelt hij hoe verbonden hij zich voelde met deze plaatsen. Hamoen was bovenal een toegewijde herder van zijn gemeenten, maar hij was ook een ‘geleerd’ persoon, die het niet kon laten te graven in de historie van alle plaatsen waar hij diende. Hij heeft tientallen boeken en artikelen gepubliceerd over voornamelijk kerkhistorische onderwerpen. Vaak ging het over personen, zoals een gewone dorpsdominee. Daartoe dook hij in archieven, maar hij was ook een scherp waarnemer met oog voor details.

    Tijdens een uitvaartdienst in De Meern dwaalt in een onbestemd moment zijn blik vanaf de preekstoel naar een gebrandschilderde afbeelding in een venster.

    In het hoge raam
    staat de oude kerk
    met de kleine toren
    tussen de bomen,
    gebrand zwart op wit.

    In het uur
    van de dood,
    breekbaar als licht,
    fluistert het glas
    wat niet meer is.


    Gijsbert Hamoen kwam uit de streek van Zegveld en Meije en hield van het polderlandschap aldaar. Hij moet er vaak hebben rondgezworven. Hij nam scherp waar en maakte prachtige gedichten, waarin hij uitdrukking geeft aan zijn gedachten en gevoelens bij het zien van al het moois in de natuur.

    Onbereikbaar ver
    waden de ooievaars
    op hoge poten
    over de drassige weiden.

    Ze dansen de liefde,
    statig en verrukt.

    …..

    De Meern was zijn laatste plaats. Hier was hij predikant van 1987 tot 1995, toen hij met emeritaat ging. Tot zijn dood in 2013 is hij er blijven wonen. Tegen het einde van de 20e eeuw vonden in zijn omgeving grote veranderingen plaats. Er kwam een nieuwe wijk met 3.000 woningen, waarvoor een oud weidegebied werd opgeofferd.

    De stad vreet
    met korte tanden
    het oude land,
    weide na weide.

    ……

    Zelfs de zwaluw
    vindt geen nest meer
    voor haar jongen.

    ……

    De aarde ligt ontbloot,
    tot onder het maaiveld
    vergraven.

    O moeder,
    uw gelaat gehavend,
    geschonden uw schoot.

    Kom zachte sneeuw,
    val in deze nacht,
    bedek haar schaamte.

    Deze review is opgesteld door Kees Mijderwijk op 25 december 2017

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *