Elegant drijven ze over het spiegelende water. In trage pirouettes, alsof de wereld om hen heen niet bestaat. Met de herfstkleuren vormt dit zwanenmeer een prachtig schouwspel.
Mijn gedachten dwalen terug naar vroeger. Ballerina en schrijfster wilde ik worden.
Schrijven deed ik veel en vaak. Schriften schreef ik vol met gedichtjes en verhalen. Mijn fantasiewereld was groot en rijk.
Dansen deed ik ook. Al vanaf jonge leeftijd was ik volmaakt gelukkig als ik kon dansen. Ik had minstens drie keer per week balletles.
Dansen met de zwanen
Het Zwanenmeer was mijn ultieme droom. Het verhaal, de muziek, de prima ballerina, de stervende zwaan. Ik trainde veel en was behoorlijk goed. Al besef ik dat pas achteraf, als ik de foto’s terugkijk. Helaas kon ik vanwege mijn scheve voet niet op spitzen, maar ik kreeg andere rollen. Altijd vooraan. Doodeng vond ik dat.
De droom verdween
Na een paar ingrijpende gebeurtenissen rond mijn 18e, gooide ik beide dromen in de prullenbak. Schrijven deed ik niet meer, wie wilde dat lezen? Met ballet stopte ik van de ene op de andere dag. Wat dacht ik nou eigenlijk? De droom verdween.
Met een beetje weemoed kijk ik naar de statige, witte zwanen. Misschien kan ik ergens een voorstelling vinden van Het Zwanenmeer.
‘Blijf dansen,’ fluister ik ze toe.
Schrijfbeweging
Veertig dagen achter elkaar, elke dag een wandeling, een foto en een kort verhaaltje daarbij. Een overzicht van alle dagen staat hier.
Volg me ook op Instagram en Facebook en bekijk meer foto’s van mijn avonturen.
Wil je meer weten over het schrijven van levensverhalen? Kijk dan hier.