De bomen staan iets gebogen over de weg en met het oranjerode blad lijkt het wel een poort waar ik onderdoor rijd. Door de zon krijgt het een gouden schittering en ik geniet ervan. Een prachtig begin van een prachtige dag. Het is 5 november, toevallig ook mijn verjaardag, en ik ben op weg om een workshop te verzorgen voor het ouderweekend van OOK, een vereniging voor ouders van een overleden kind. Op 24 september deed ik dit ook op de landelijke dag van OOK. Bijzonder en intens.
Foto’s en namen
Net als bij de landelijke dag hangt aan de muur een wandkleed met daarop vlinders en namen. Op een tafel staan foto’s en er branden kaarsjes. Het grijpt me weer aan. Het verdriet is voelbaar, het gemis zichtbaar. Even voel ik me een indringer, maar de hartelijke ontvangst laat me voelen dat ik welkom ben. Na een korte introductie ga ik met een groep naar de ruimte waar ik de ‘vergeet me niet’ boekjes al heb klaargelegd.
Herinneringen
Ik vertel over herinneringen en het schrijven in dagboekjes. De ouders beginnen met een naamgedicht. Terwijl ze bezig zijn met deze en volgende opdrachten valt de regen in grote druppels naar beneden. Als warme tranen, heel rustig. De zon schijnt er dwars doorheen en zorgt voor lichtstralen in de ruimte. Het is zo sereen en mooi, alsof het zo moet zijn. Ik weet zeker dat er een regenboog is, al zie ik die niet. Gedichten worden voorgelezen en ik ben er stil van.
Ik weet zeker dat er een regenboog is, al zie ik die niet.
Wat is haar naam?
De moeilijkste opdracht is het opschrijven van kleine mooie dingen, glimpuntjes. Iemand vertelt dat het noemen van de naam van haar kind zo’n mooi momentje is. Ik denk erover na. Hoe vaak noemen we nog de naam van iemand die is overleden? Hoe vaak doe ik het zelf? Een andere moeder vertelt dat zo’n moment was toen de zon op haar boekje scheen terwijl ze aan het schrijven was. Omdat ik zie dat het erg intensief is voor de ouders, sluit ik af met een gedicht. Het boekje krijgen ze mee, om in te schrijven of om in terug te lezen.
Vergeet me niet
Een dagboekje, een ‘vergeet me niet’ boekje, is helemaal voor jezelf. Papier is geduldig en je kunt het alles toevertrouwen. Het luistert altijd en oordeelt niet. Jouw gedachten, jouw herinneringen, jouw woorden. Een aantal mensen wil nog even napraten, net als op de landelijke dag. Ik hoor verhalen en zie verdriet, maar bovenal liefde. Een vader komt naar me toe en vraagt me om twee boekjes, voor zijn dochters. Hij wil hen ook meegeven dat het goed is om te schrijven. Hun broer, zijn zoon overleed een paar jaar geleden. Hij laat me foto’s van het graf zien. Mijn hart huilt mee.
Ouders Overleden Kind (OOK)
Wat een voorrecht om deze workshop juist voor deze mensen te mogen geven. Ik wil mijn bewondering en respect uitspreken over deze vereniging en al het werk dat zij verrichten. Het luisteren naar elkaar, het delen van ervaringen en verdriet. Wil je meer weten? Kijk dan op www.oudersoverledenkind.nl en lees de verhalen.
OOK is een zelfhulporganisatie, opgericht in 1981, met zo’n 1500 leden verspreid over heel Nederland. Allemaal ouders van een overleden kind. “Wij helpen onszelf en elkaar bij dit immense verdriet. Herkenning, troost en perspectief vormen het uitgangspunt. Je kunt terecht met je verhaal, keer op keer. Er is 1-op-1 contact mogelijk, maar we bieden ook gespreksgroepen, inloopmiddagen, lezingen, workshops en een landelijke dag. Altijd informeel en veilig. Wanneer jij er behoefte aan hebt.”
Meer weten over de workshop ‘vergeet me niet’ boekjes schrijven? Stuur dan een berichtje met je vraag en je krijgt snel antwoord.